Co prawda pierwszy widelec (RS-1) wyprodukowany przez firmę Rock Shox był powietrzny, jednak później częściej spotykało się sprężynę i elastomer niż gaz. Zawodowcy z dawnego pokolenia początkowo wcale nie byli zadowoleni z amortyzatorów. Szosowe naleciałości robiły swoje. Krzyś, mój kolega i guru – pierwszy mechanik Rock Shox”a w Polsce – wspominał, że kadrowicze niegdyś prosili go, aby maksymalnie pompował widelce. Niektórzy (prawdziwe przypadki) wkładali do środka sztywne kołki, aby zapobiegać uginaniu się sztućca.

Aby przekonać do siebie opornych, producenci zaczęli odchudzać sprzęt. Pamiętacie żółtego Judy SL? Tytanowe piwoty i śruby mile łechtały próżne ego. Ale świąt klęknął w roku 1998, gdy do sprzedaży trafił pierwszy Superlight Integrated Design, o którym będzie ta opowieść. Amortyzator do dzisiejszego dnia był moją własnością i wiążę z nim moje najlepsze lata w zawodach MTB. To właśnie na nim wygrałem maraton Open na dystansie Giga u Marka Galińskiego, byłem drugi Open na XC w Pińczowie czy drugi Open na wyścigach Świętokrzyskiej Ligi Rowerowej, przegrywając tylko z utytułowanym Michałem Fickiem.

Przez lata polowałem jednak na najrzadszy model, jaki wypuścił Rock Shox: SID Race z roku 2000. W końcu kupiłem go na niemieckim eBay jako fabrycznie nowy (sic!), a SID ’98 zakonserwowany powędrował do pudełka. Gdy jednak jeden z moich znajomych szukał lekkiego amortyzatora dla syna, pomyślałem „czemu nie?”. Daleki jestem od tego, aby zbierać części w gablotach. Racingowy widelec służy do konkretnych celów i jeśli ktoś znów wykorzysta jego potencjał, jestem za. Postanowiłem zająć się swoim (jeszcze) egzemplarzem.

Amortyzator przechodził rzecz jasna regularne serwisy, dlatego golenie górne są w idealnym stanie. Stąd też oszałamiająco niska masa całości (1140 gramów) – są lżejsze, niż nowsze modele.

Z goleni zewnętrznych usunąłem stare uszczelki i założyłem nowy, dużo lepszy model wraz z gąbkami nasączonymi Redrumem. Dzięki temu SID zyskuje na płynności pracy. Moja wersja to najlżejsze (teoretycznie), co wypuścił Rock Shox – golenie nie posiadają mocowania do tarcz. Co ciekawe, okaz z mojego SID Race pomimo adaptera waży jeszcze mniej.

Amortyzator projektowano w jednym celu: uzyskania jak najniższej masy. Stąd tytanowe i dodatkowo nawiercane (!) śruby mocujące, a także górne korki, pompowane przez specjalną igłę.

Postanowiłem rozebrać komorę powietrzną w lewej goleni. Aby to zrobić, należy najpierw usunąć pierścień Segera znajdujący się na dole.

W środku hula powietrze, amortyzator jest wybebeszony ze wszystkich zbędnych rzeczy. Wszystkie późniejsze modele były cięższe nawet przy użyciu plastikowych elementów. Szaft jest niezwykle ciekawy, bo pozwala na dwie intrygujące regulacje. Pierwszej dokonuje się kluczem imbusowym 8 mm. Wykręcając górny korek zmniejszamy objętość komory, przez co praca amortyzatora nie jest liniowa: w końcowej fazie ugięcia jest twardszy, co zapobiega dobiciu. Z kolei kluczem 2 mm można uzyskać namiastkę dodatkowej asysty tłumiącej. Coś jak system Twin Air ze staruteńkich amortyzatorów RST. Jak widać, obu regulacji można dokonać tylko po odkręceniu górnych korków.

Cały szaft jest fabrycznie nowym elementem, pochodzącym z moich zapasów. Zainstalowałem też nowe o-ringi i nasmarowałem PM-600.

Przyszła kolej na goleń z tłumikiem. Jak widzicie zastosowano nierozbieralny (zagnieciony fabrycznie na obu końcach) kartridż, będący rozwinięciem C3 pochodzącego z serii Judy. Tłumik od SID-a był lżejszy i nieregulowany, ale nie dało się go odpowietrzyć bez uszkodzenia. Rock Shox sprzedawał trzy kartridże: niebieski (z najsłabszym tłumieniem dla najlżejszych zawodników), czarny (medium – fabrycznie montowany), oraz czerwony posiadający najmocniejsze tłumienie. Syn znajomego waży 23 kg, dlatego założyłem fabrycznie nowy, niebieski kartusz.

Jak widzicie, nad nim znajduje się stalowa sprężyna negatywna z wieloma możliwościami ustawienia. Ściskając ją zyskiwało się większą płynność działania na małych nierównościach i odwrotnie. Ciężko było dojść do optymalnej pozycji, gdyż za każdym razem aby to przestawić należało w pełni rozebrać widelec. Rock Shox oferował dwie sprężyny o różnej twardości, co jeszcze bardziej powiększało możliwość dopasowania amortyzatora do swoich potrzeb. Na koniec zalałem SID-a olejem 15WT:

Dokręciłem tytanowe śruby (te każdorazowo wymagały zastosowania nowej uszczelki, gdyż stare były niszczone przy ich odkręcaniu) i napompowałem do określonego ciśnienia.

 

Przykręciłem kapturki górnych korków, które też wykonano z aluminium!

Tak prezentuje się SID po skończonej pracy. Mój model Race pomimo zastąpienia stalowej sprężyny pompowaną komorą i tak jest cięższy. Skończył się też carski przepych – piwoty i śruba mocująca fabrycznie były wykonane ze stali, a elementy obu komór wykonano z plastiku. Amortyzator był jednak nieco wyższy niż wersja 1998. Wymieniłem stalowe elementy na tytan i odchudziłem amortyzator do 1170 gramów pomimo tego, iż zachowałem mocowanie do tarczy. Kupiłem jednak model z najtrwalszą anodą, jaką wypuścił Rock Shox, a Race jest też dużo prostszy w obsłudze. Dzielnie służy mi nie tylko na trasie MTB Trophy 🙂

Jesteście ciekawi, w czym teraz jeździ mój SID? Zainstalowałem go w rowerze młodego adepta MTB. Sprzęt może nie pochodzi z najwyższej półki, ale już przeszedł znaczny tuning. Koła systemowe Mavic, manetka i przerzutka SRAM X9. Teraz nowy widelec, dzieki któremu rower schudł o kolejnych 900 gramów. Powiem Wam szczerze, szkoda było mi pozbywać się SID’a, ale pierwsze wrażenie nowego nabywcy mnie rozbroiło. Wielki uśmiech na twarzy, jazda testowa i okrzyki „ale lekki!” pozwalają mi wierzyć, że widelec pokaże jeszcze, na co go stać. Udanej jazdy!

Pamiętam, jak Rock Shox pokazał światu model World Cup. Rozwiązania wypracowane w modelach z Blackbox przeznaczone tylko dla sponsorowanych zawodowców wreszcie trafiły pod strzechy. A dokładniej ceramiczne dachówki, bo ze względu na cenę nie był to amortyzator dla każdego. I ten kolor – „Roland Green” 😉 Pamiętacie go jeszcze?

Ostatnio do mojego serwisu trafił Sebastian, który odkupił SID’a WC od jednego z czołowych polskich zawodników. Widelec stracił na płynności i miałem sprawdzić co dzieje się w środku, bo od momentu zakupu nie był rozbierany. Pacjent trafił na stół operacyjny. Na początku wyczyściłem go wstępnie z zewnątrz.

Po spuszczeniu powietrza i odbiciu szaftów zlałem olej. Poza tym, że był brudny, ostatni serwisant się nie popisał i wlał go w budzącej zdumienie ilości. Zresztą zobaczcie sami:

Uszczelki górne w goleniach dolnych były zabrudzone, ale ślizgi w doskonałym stanie.

Golenie wewnętrzne nie miały na szczęście żadnych przetarć ani rys (na zdjęciu widoczny jest odblask od lampy aparatu). Może nie jest to ta sama anoda znana ze starych, dobrych lat ale jak widać i ta sobie radzi.

Wyjąłem gąbki i tu czas na małą dygresję. Serwisy z reguły nie kwapią się do hojnego traktowania Waszych widelców dedykowaną chemią, co widać właśnie po gąbkach. Najczęściej nasączają je (dobrze, jeśli w ogóle to robią) bez czyszczenia i wyciągania od zewnątrz, co widać po ich demontażu. Od wewn. strony gąbka jest fabrycznie sucha! Pozbyłem się oleistego brudu i wykąpałem całość w starym, dobrym Redrumie. Powiem Wam szczerze, zalecany przez RS olej 15WT nie nadaje się do tego celu zupełnie. Ale koszty, koszty… Redrum był zbyt drogi.

Przyszła pora na komorę powietrzną. Niestety Rock Shox zrezygnował z doskonałego rozwiązania jakim było Dual Air i dziś w najwyższym modelu mamy do dyspozycji tylko jeden wentyl do pompowania. Wielka szkoda. Wymieniłem o-ringi i nasmarowałem preparatem PM-600.

Na górny korek wlałem 5 ml Redrumu, który zdecydowanie dodaje płynności podczas ugięcia na małych nierównościach.

Czas na goleń z tłumikiem. Wyjąłem plastikową sprężynę i okazało się, że posiada niewielkie pęknięcie. Trzeba będzie się temu przyjrzeć podczas następnego serwisu. Jest bowiem prawdopodobieństwo, że będzie się powiększać.

Zlałem stary olej. Był brudny i zastosowano go za mało, przez co blokada nie działała jak należy – amortyzator uginał się w zbyt dużym zakresie.

I znów wymieniłem uszczelki oraz zastosowałem smarowanie doskonałym Military Grease.

Na końcu zalałem amortyzator od dołu olejem Rock Shox. Sebastian zostawił u mnie też koła, w których naprostowałem wgniecenia w obręczy. Przy odbiorze części ustawiłem mu też bloki SPD w butach SIDI. Czekały go dwa starty w maratonach.

Po wszystkim przeczytałem na fb, że Klient był zadowolony a i miejsca udało mu się wywalczyć zacne 🙂 Zresztą, zobaczcie sami:

Skoro się chwalić, to na całego. Taki oto sękacz dotarł do mojego serwisu od Małgosi 🙂 Dziękuję Wam serdecznie!